Dankzij de maatregelen zijn er levens gered. Dankzij social distancing, modieuze, want schaarse medische, mondkapjes en een paar lockdowns. Neem bijvoorbeeld opa Henk. Hij heeft de man met de zeis kunnen vertellen dat hij nog een jaartje geduld moest hebben.
Of Oma Jantje, Jans zoals haar tafelgenoten haar in de gezamenlijke woonkamer/eetkamer/tv kamer noemden, ze heeft dan wel meerdere weken geisoleerd en eenzaam op haar kamer door moeten brengen maar zoals haar schoondochter tijdens deze quarantaine placht te zeggen;
Het is het absoluut waard, want nu kunnen we straks gelukkig nog bij oma op bezoek. Haar kleinkinderen kunnen die gezellige bezoekjes echt nog niet missen.
Jans had geen enkel benul wie die vrouw met die twee luidruchtige onbeschofte vlerken was die steeds onaangekondigt en ongevraagd haar kamer in kwam. Maar dat mag de feestvreugde niet drukken. Peer en Cherryblossum Vlinder (sic) , tja zo heten kinderen nu eenmaal tegenwoordig daar kan ik verder weinig aan veranderen, weten bij de schaarse bezoekjes van plezier en suiker niet hoe hard ze oma om de nek moeten vliegen als ze haar zien. Ze vertellen Oma Jantje alles over de Dunkin Donuts die mama ze heeft beloofd omdat ze mee zijn gegaan naar het bejaardentehuis, ik weet het het, het heet helemaal geen bejaardentehuis maar verzorgingshuis of bejaardenhuis, maar leg dat verschil maar eens uit aan de schoondochter van Oma Jantje, en stormen daarna de kamer uit op zoek naar wifi. “Wat een stinkerd!” roept Cherryblossum Vlinder tegen haar broertje terwijl ze in haar neusje knijpt en een vies gezicht trekt.
Dat wil je de jeugd toch niet afnemen.
Oma Jantje, Jans, stierf halverwege September, in een vieze luier, alleen, in quarantaine, vanwege een melding op de Coronamelder-app op de telefoon van van haar schoondochter, die in al haar goede bedoelingen de ggd had geïnformeerd waarbij ze onbedoeld ook Oma’s naam had vermeld, en zonder te weten dat het land in de ban van een virus was.
Opa Henk was een ander verhaal. Hij prees zichzelf een gelukkig man. Hij was altijd een man met een positieve kijk op het leven geweest, 95 jaar en 3 staaroperaties, een knie-operatie, z’n nieuwe heup en de diagnose prostaat kanker in een vergevorderd stadium hadden daar niets aan af gedaan. Hij schreef zelfs een brief aan de minister president om hem te bedanken voor het redden van zijn leven en met opgeheven vinger naar de jeugd van tegenwoordig, want hij was tegen alle verwachtingen in, en dankzij het kordate opreden van de overheid, nog steeds in leven, tot hij op 1 januari 2021, geheel onverwachts, alsnog zijn laatste adem uitblies.
Dan is er ook nog Gerda. Gerda is de moeder van José, de 24 jaar oude dochter die net voor alle corona ellende uitbrak zijn genderrevealparty had gegeven en tegenwoordig met Joseph, hij, hem, hen, he, him, his, them, they wenste te worden aangesproken. Gerda had een zwaar bestaan achter de rug en over de tegenwoordigetijd valt er ook weinig moois te schrijven.
Een vaatdoek van een vent die haar, met een buik van 7 maanden, de deur had gewezen, haar conservatieve ouders die nog nooit de grenzen van Nederland van dichtbij hadden gezien en het haar niet makkelijk hadden gemaakt, er zelfs op stonden dat ze haar baby ter adoptie zou afstaan omdat zij op geen enkele manier een cent aan dat bastaardje wilden besteden. Wat ze na enig tegenstribbelen had gedaan maar op latere leeftijd alsnog 2 kinderen wist te baren. Eigenlijk was het hele leven van Gerda een aaneenschakeling van misère en verdriet. Haar familie sprak ze niet meer, de ene helft van haar kroost had jeugdzorg op 3 jarige leeftijd al weggehaald, en die bezoekjes onder toezicht waren Gerda teveel van het goede geweest, jeugdzorg was hoe dan ook degene die deze breuk had veroorzaakt. Joseph had het lef gehad om haar de toegang voortaan te weigeren en haar nummer te blokkeren nadat hij had gemeld dat hij klaar met haar was.
Dit nadat ze op zijn genderrevealparty had gezegd “dat zij, wat er ook gebeurde, altijd haar lieve dochter zou blijven”.
Gerda dacht dat haar onmin subtiel was, goed bedoeld zelfs, en had zelfs nadat de laatste kennis gevlucht was, niet door dat haar negatieve, oordelende manier van uitdrukken, ongehinderd door enige kennis, één danwel niet dé oorzaak van haar eenzaamheid was.
Haar werk is niet noemenswaardig maar voor de volledigheid, ze ontvangt een bijstandsuitkering in ruil voor 15 uur vrijwilligerswerk bij de Robedrijf, Gerda noemt het altijd, zoals u vast al verwachtte, het rotbedrijf. En toen, bovenop al haar pech en narigheid brak er ook nog corona uit, waardoor ze haar collega’s moest missen en nu helemaal alleen achter bleef.
Tot mei 2020, die maand was ze namelijk door één van haar 21 facebook-vrienden voor zo’n toffe groep uitgenodigd, een privé groep nog wel, en fleurde daar helemaal van op. Een dag om nooit te vergeten maar mocht dat onverhoopt toch gebeuren, staat de datum met grote sierlijke letters op de verjaardagskalender die olijk en met niet meer relevante namen in het toilet hangt. Ik kan wel stellen dat Gerda toen pas, op 49 jarige leeftijd, opbloeide tot de prachtige bloem die ze nu is. Ze liked en deelt nu alsof het haar enige bron van inkomsten is, op dezelfde wijze deelt ze tegenwoordig ook tikkies uit, want livestreams ontstaan niet vanzelf he. En van 21 vrienden is ze naar 2000 vrienden gegaan! Die op hun beurt weer de slecht gekozen camerahoeken van Gerda op hun tijdlijn delen met de #GekkeGerda. Ze is er zo druk mee dat ze bijna vergeet om haar repeterende beklag over Joseph te delen. Bijna. De maatregelen waren voor Gerda een blessing in disguise.
Of bent u bekend met het bizarre verhaal over Linda en Dennis gehoord? Het was zelfs een dag trending!
Nee? Geeft niks, ik was toch al van plan om er iets over te schrijven.
Linda, een meid van 29 en wat extra’s, en de 45 jaar oude Dennis, dakdekker van beroep, haalden halverwege de tweede lockdown het regionale dagblad van Enkhuizen. Niemand wist in eerste instantie dat het om dit stel ging, maar wat ijverige kennissen uit hun wijk brachten dit heugelijke feit binnen een uur of twee, in de hoop op veel retweets, alsnog naar het wereldwijde web.
Dennis zat toen al redelijk wat uren achter gesloten deuren. Dit had hij geheel aan zichzelf te danken al vond hij zelf dat het allemaal de schuld van Linda was. “Die heks, dat hatelijke, lelijke frigide monster”, waar hij nu al 2 jaar wettelijk aan vastgeklonken zat, haalde altijd al het bloed onder zijn nagels vandaan, het was daarom volledig logisch dat hij haar de vorige avond, na maanden geen enkele opdracht binnen gesleept te hebben omdat thuiswerken voor dakdekkers vrij lastig is, en haar aanwezigheid hem tot op het bot hard getart, dat grens van zijn zelfbeheersing was bereikt, zo verrot had getrapt dat er tandafdrukken en een identificatie aan de hand van de door hun tandarts geleverde röntgenfoto’s nodig waren geweest om haar als zijnde zijn eega te identificeren. In de woorden van Dennis; Had ze maar normaal moeten doen”.
De diender van dienst trok bleek weg toen hij op de p.d. arriveerde, en zich een weg had gebaand door de toegestroomde meute van bezorgde buurtbewoners rond de strak betegelde voortuin. Het levenloze lichaam van Linda werd met gepaste spoed in een zojuist gerriveerde ambulance gelegd welke voorts, voor de bühne met de sirenes aan, in grote vaart wegreed.
“Ik ben er kapot van” ~ nummer 13
“Het leek zo’n gelukkig stel”~ nummer 38
” Ik kan het niet geloven, mijn kinderen spelen wel eens in de speeltuin hier tegenover. Het idee dat er zulke vreselijke mensen in deze wijk wonen waar míjn kinderen spelen. Afschuwelijk” “…. hoe oud? 16 en 19.” ~ nummer 8
De diender schreef die avond in zijn rapport dat hij uit de verklaring van Dennis niet kon opmaken wat deze keer de aanleiding was geweest, en dat het een tragisch slot van een langdurig huiselijk drama was. Waarna hij z’n pc afsloot, en in de WhatsApp groep checkte of de jongens nog plannen hadden die avond.
De naam Linda is in Enkhuizen even reden voor een momentje van stilte, meelevendheid en sensatie geweest maar was al snel weer gekoppeld aan dat blad waar men aan zich aan de actuele misère van anderen kan laven.
Ik heb ook nog een anekdote over iemand die ik zelf ken. Nouja het gaat over de neef van een kennis, desalniettemin dichtbij huis.
De beste man was al wat langer verward en verslaafd, al was het zijn naaste familie die deze karaktertrekken juist met bewuste vergeetachtigheid tot aan de dag van vandaag poogt te ontkennen.
In april stond dan toch eindelijk datum van zijn intake bij de GGZ gepland. Helaas voor hem, laat ik hem Vincent noemen, besloot de bewuste instelling dat hij nog iets langer moest wachten, de overheid moest eerst met een duidelijk protocol komen vóór men de afspraak opnieuw kon inplannen.
Vincent maalde er niet om, hij zag het überhaupt niet zitten, maar zijn omgeving baalde flink toen men constateerde dat hij begin mei alweer ’s nachts de buurt wakker gilde terwijl hij, gekleed in een vreemde outfit zijn behoefte in meerdere tuinen achterliet.
De politie werd weer ingeschakeld die vervolgens bij het meldpunt verwarde personen een melding insprak, waarop na een minuut of, nee na een volle drie kwartier, de dienstdoende vrijwilliger, een verveelde mbo student, terugbelde met het standaard antwoord wat hij van zijn notitieblok af las; “Als meneer geen geweldadige uitingen heeft gedaan en/of geen gevaar voor zichzelf en omwonenden is kunnen wij verder niets voor u betekenen. Wij raden buurtbemiddeling aan”, waarop de agente haar schouders ophaalde, de verbinding verbrak en deze boodschap aan de melder herhaalde waarna ze op haar mountainbike stapte aangezien Vincent zich in de tussentijd weer in zijn schuur had verschanst die ze toch niet alleen en zonder bevel of noodzaak mocht betreden.
Dit tafereel heeft zich nog in allerlei variaties herhaald. En de GGZ instelling had na een beeldbel gesprek vastgesteld dat hij opnieuw contact op kon nemen als hij wel voldoende gemotiveerd was om aan de ambulante deeltijd therapie deel te nemen. En clean was.
Gelukkig voor zijn omgeving en wellicht nog het fijnste voor Vincent zelf, kwam hier begin maart 2021 dan toch een einde aan.
De foto’s waarop hij met een strop om zijn nek aan zijn balkon bungelde haalden de media niet maar een verveelde tiener had dankzij een puberaal gebrek aan zelfbeheersing deze beelden toch de wereld ingestuurd. Zijn tiktok is sindsdien een stuk in populariteit gestegen.
Snapt u nu waar ik op doelde toen ik de titel van dit stuk bedacht?
Is de trolley de juiste kant op gegaan?
Heeft de overheid met hun utilitaire beweegredenen de juiste keus gemaakt door voor de beste uitkomst voor de meerderheid te kiezen? Of waren deze fictieve personen, die wel op gebeurtenissen van afgelopen tijd gebaseerd zijn, het ook waard om nog in leven te zijn? Of om niet in eenzaamheid te sterven? En in het geval van Opa Henk, rechtvaardigde zijn levensverlenging het dat anderen er voor moesten sterven? Is het leven van Gerda nu echt verbeterd, of zal deze zeepbel ook uiteen spatten zodra ze beseft dat ze het mikpunt van spot is geworden?
Ik heb het antwoord niet. Die vermaledijde trolley drijft mij nochtans na vele jaren nog steeds tot het besef van vrijwel volledige onzekerheid.
Educratie 