Verslaving is een zwakte

Neerkijken op een alcoholist die zijn leven niet op orde krijgt.
Minachtend praten over die junks in het kraakpand waar je dagelijks langs loopt als je de hond uitlaat.
Geschokt reageren als blijk dat een vriend ’s avonds een joint draait om te ontspannen.
Bezorgd zuchten als je je partner na 3 maanden van een gezamelijke stop poging in de tuin met sigaret betrapt.
In de rij bij de kassa zelfvoldaan een stronk broccoli op de band leggen achter de chips, cola en blikken bier van de duidelijk te dikke persoon voor je in de rij.

Verslaafden. Zwakke, pathetische mislukkelingen van de samenleving.

Jij bent wel gestopt met roken. Alcohol drink je alleen op speciale gelegenheden, en drugs is nooit een optie geweest.
Dus je minachting voor dit soort zwakke figuren is meer dan terecht. Ze jagen de samenleving op kosten. En worden gefinancierd door jouw eerlijk verdiende belastinggeld.
Toch?
Je werkt hard, eet gezond, je sport en zorgt dat je een stabiele factor in het leven van je naaste bent. Eigenlijk zouden die junks een voorbeeld aan jou moeten nemen.
Toch?

Wat gebeurt er bij jou als je niet kunt sporten? Wat gebeurt er als je vakantie hebt en je routine van 9-5 wordt onderbroken? Wat doe je dan om de verveling te doorbreken?
Wat gebeurt er als je op dieet gaat omdat met de jaren je strakke buik toch wat gaat hangen?
Wat gebeurt er vanbinnen als je je down voelt?

Dan wil je het veranderen. Verbeteren. Bezig zijn, lekker de klusjes aanpakken waar je niet aan toe kwam, internet afstruinen naar de beste manier om af te vallen.
Afspreken met vrienden, plezier maken, je salaris aan een nieuwe gadget of een hobby besteden. Vakantie boeken, voorpret.

Wat als dat niet kan.
Wat als je dankzij een reorganisatie werkloos thuis komt te zitten, je partner vertrekt, je inkomen wegvalt en je vrienden het beu zijn om jouw drankjes te betalen.
De vakantie is geannuleerd, je sportschool abonnementen ook.
De auto verkocht, en internet is alleen nog met gratis wifi te betreden.

Dan ben je als het goed is enorm gemotiveerd om je situatie weer te verbeteren naar het niveau waar je je eerder bevond.

Je hebt de behoefte aan je zekerheid, vrienden, je werk, je gevoel van welvaart.
Net als een junk met afkickverschijnselen, ga je met maar één doel aan de slag.
Het lijden wat je ervaart verlichten.

Je verslaving aan een leven vol gemak, plezier en zekerheid is niet anders dan de zucht van een verslaafde die weet dat het leven iets fijner wordt na een shot.

De vraag ‘is dit alles’ wordt gedempt met de stem van de maatschappelijke drang.
Solliciteren, sparen, de bureaucratische rompslomp die op je afkomt om de boodschappen te kunnen blijven betalen omdat de alimentatie zo hoog is dat iedere euro drie keer moet worden omgedraaid.

Als het leven tegen zit, is er zoveel om je druk om te maken dat het je behoefte aan het gevoel goed bezig te zijn prima weet te bevredigen.
Het blijft echter enkel het beloningscentrum in je brein wat je hiertoe drijft.

Begrijp mij niet verkeerd. Er is niks mis mee om naar iets beters te streven. Om hard te werken voor je toekomst. Om doelen te stellen en te behalen. De vraag is alleen, wie blijft er over als je deze dingen niet hoeft te doen?

Wie ben je naast je drukke bestaan, verantwoordelijkheden en je omgeving?
Wat is de zin van het leven als je niet geleefd wordt door deze hectische wereld?
Wat heb je toegevoegd door te bestaan?

Het leven is meer dan succes in de maatschappij en een leven wat de risico’s beperkt door zekerheden en gemak.
En het is verdomd eng om dat te accepteren.
Toe te geven dat je vrijheid een gouden kooi is waarin alles in evenwicht blijft als je mee blijft doen, en je zo druk bezighoudt als het evenwicht wegvalt, dat je de deur naar vrijheid niet eens opmerkt al staat hij wagenwijd open en met grote neonletters aangegegeven.

Meedraaien, meekomen, succes, geld, verzekeringen, bewondering, presteren, welvaart, vriendschap, het is identiek aan het effect van een shot heroïne maar dan geaccepteerd en geprezen.

Misschien is je minachting en zelfvertrouwen enigszins misplaatst als je een verslaafde medemens veroordeeld.
Jouw verslaving is minder destructief.
Je jaagt echter wel op dezelfde draak.
Bevrediging en beloning.
Een roes. Die de deur naar het overstijgen van je beperkte leven in een wolk van opium verhult.

Durf je het aan om te erkennen dat je je bezig laat houden? Dat je leven zinvol is omdat je geen tijd hebt om bij de zinloosheid stil te staan?
Je komt dan wel terecht in die scène van de matrix, waar Neo terechtkomt na het nemen van de blauwe pil.
Een blanco ruimte, die je mag inrichten met jezelf.
Je wordt op dat moment een god, met de kracht om een volledig nieuw bestaan te scheppen.
Dat is een enorme verantwoordelijkheid. Alles wat je creëert gaat een eigen leven leiden en alle gevolgen, goed of slecht, zijn terug te leiden naar jouw keuzes.

Durf je dat aan? Of is het dan ook voor jou te moeilijk om de verslaving te verslaan?