Tweets van deze strekking vullen mijn tijdlijn wanneer er in het nieuws weer een bericht verschijnt over de toename van psychische klachten, de toename van zelfmoorden en hoe slecht lockdowns zijn.
Maar wat ik erger vind is wat terloops in deze artikelen wordt vermeld. De toename van het aantal antidepressiva wat wordt voorgeschreven.
Antidepressiva, voorgeschreven aan jongeren omdat de maatregelen hun mentaal welzijn negatief beïnvloed.
Ik heb wat video’s terug gekeken over dit onderwerp. Jordan Peterson heeft hier het een en ander over verteld, en via hem ben ik ooit in aanraking gekomen met Thomas Szazs. Niet persoonlijk, maar met zijn werk. Wat ik voor de gelegenheid ook weer even heb doorgekeken.
Beide geleerden, maken een statement tegen de psychiatrie. Peterson zegt dat je bij het behandelen van een depressie alles wat je hebt moet inzetten om iemand te genezen van een depressie.
Maar met de grote kanttekening dat antidepressiva alleen zinvol is als je iemand moet redden van zijn suicidaliteit omdat er anders niets behandeld hoeft te worden, of als iemand alle facetten van zijn leven op orde heeft in de mate die je van iemand mag verwachten, maar desondanks zwaar onder depressies lijdt.
Je kunt iemand zijn leven niet veranderen door antidepressiva te geven. Dan kun je ze net zo goed een recept voor de coffeeshop geven of een ander willekeurig sufmakend middel geven, hoest tabletten bijvoorbeeld. Want meer dan de versuffende werking gaat het niet bereiken.
Als iemand in armoede leeft, in een slecht huwelijk gevangen zit en uit een familie komt waar liefde alleen werd bezongen als de drank rijkelijk vloeide en de hits van vroeger op een hoog volume door de buurt dreven, dan gaat dat niet veranderen met antidepressiva. Er kan pas iets veranderen als je deze situatie kent, begrijpt, en de persoon in kwestie gemotiveerd is om daar verandering in aan te brengen.
Ja de lockdown veroorzaakt zeker mentale schade. Maar de oplossing daarvan ligt niet in het voorschrijven van pillen. De oplossing ligt in het helpen van nieuwe vaardigheden te ontwikkelen die nodig zijn wanneer je leven plotseling op z’n kop staat.
Ik maak mij grote zorgen om deze jongeren. Ik ben bang dat ze niet de groei kunnen doormaken die onlosmakelijk is verbonden met het overwinnen van problemen. Een stukje karakter wat je bouwt in zware tijden.
Dat ze wordt verteld dat zij er niets aan kunnen doen, dat ze wel een pilletje hebben om dit verdriet, deze frustratie en de eenzaamheid te verdrijven.
Peterson zegt het, Nietzsche zei het, Schopenhauer zei het en met hen nog vele anderen; Het leven is tragisch, lijden, een aaneenschakeling van ellende die we soms weten te ontstijgen met humor en plezier.
Zoek een willekeurige religie op en daar wordt hetzelfde gepredikt.
Nu is de perfecte tijd de om sterker uit de strijd te komen, jezelf te overwinnen, jezelf te leren kennen. Dat ontnemen we nu door een antidepressivum voor te schrijven.
Dat is waar nu volgens mij de veel grotere schade wordt aangericht.
Door tegenspoed bouw je karakter. Zelfvertrouwen. Je leert dat het leven soms echt een bitch kan zijn en dat er ook weer betere tijden aanbreken. Zo creëer je een sterke maatschappij. Een maatschappij van winnaars, doorzetters, creatieve geesten die buiten de kaders kunnen denken omdat ze dat hebben moeten leren toen hun eigen kaders wegvielen.
De perverse aanpak die men nu bezigt creëert alleen maar meer ellende. Een generatie die volledig afhankelijk is van de door politiek en verzekeraars gereguleerde gezondheidszorg. Die belooft dat je niet hoeft te lijden. Dat problemen niet opgelost hoeven te worden, de psychiater staat immers klaar met zijn receptenboek.
En dat brengt mij bij Thomas Szuzs, hij schreef een essay over dit punt. https://youtu.be/D_xhXPivGHY
Je hoeft het niet volledig met zijn argumentatie eens te zijn wat betreft psychische stoornissen, maar een ding is niet te weerleggen en dat is de lobby van politici en psychiaters om te mogen bepalen wat als een stoornis geldt. Niet het wetenschappelijke onderzoek waarmee normaal ziektes worden geïdentificeerd maar voorkeur. En welk ongewenst gedrag met welke medicijnen op te lossen is.
Lijden wordt nu gepresenteert iets waar je enkel nog slachtoffer bent. Iets wat door de pandemie en maatregelen is ontstaan, als iets unieks. Het leven heeft jou slachtoffer gemaakt. En dat is te verhelpen met een pilletje. Je hoeft geen pijn te hebben, je hoeft niet te strijden, het is niet rechtvaardig hoe je wordt behandelt het ligt buiten je macht. De oplossing? Drugs. Oh eh, excuseer, antidepressiva. Psychiaters zijn er nooit geweest om mensen gelukkig te maken, maar dat is nu wel de belofte. En daarmee ontnemen we de jongeren de mogelijkheid om in de toekomst adequaat op nare tijden te reageren.
A brave new world is echt een veel beter boek om de afgelopen decennia mee te vergelijken. Vergeet 1984, je wordt niet bestraft door de gedachten politie, je hele persoonlijkheid wordt gereguleerd.
“All right then,” said the savage defiantly, I’m claiming the right to be unhappy.”
“Not to mention the right to grow old and ugly and impotent; the right to have syphilis and cancer; the right to have too little to eat, the right to be lousy; the right to live in constant apprehension of what may happen tomorrow; the right to catch typhoid; the right to be tortured by unspeakable pains of every kind.”
There was a long silence.
“I claim them all,” said the Savage at last.”
― Aldous Huxley, Brave New World
Educratie 