Online Shaming

Pointer bracht gisteren de resultaten naarbuiten van het onderzoek onder leraren en jongeren mbt online shaming.

Ik werd er onpasselijk van. 

Niet om de reden die je zou verwachten. 

Ja het is smerig en beschamend wat er gebeurt, de redenatie over de aanpak ervan was echter nog net iets stuitender.

Men ging uit van victim blaming en dader verantwoordelijkheid.

En daar ontspoort al direct de hele format.

Het benoemen van de verantwoordelijkheid van de slachtoffers zou victim blaming zijn. Zoals wanneer je tegen een slachtoffer van verkrachting zegt; ‘ Dan had je je maar niet zo uitdagend moeten kleden. 

Ook was er een deskundige die zei dat je kinderen adviseren geen naaktfoto’s online te delen een beperking van hun seksuele vrijheid is. We moeten juist de jongeren die zo’n foto ontvangen bevragen over hun reactie hierop.

Waar men volledig aan voorbij gaat is het feit hoe belangrijk het op die leeftijd is om erbij te horen en het gemak waarmee jongeren met hun nog niet volledig ontwikkelde identiteit en brein kunnen liegen. Denk je echt dat ze zullen toegeven dat ze mee hebben gedaan aan het shamen? Dat ze de groepsapp direct hebben verlaten zodra zo’n foto werd gedeeld?

Herinner je hoe jouw hormonen je gedrag beheersten op die leeftijd? 

Het delen van online foto’s beperken voor je kind heeft inderdaad met het beperken van seksuele vrijheid te maken. Ga je ook zeggen dat je kind op iedere leeftijd vrij is om seksueel contact te hebben? Of heb je daar moeite mee? Dan beperk je je kind. 

Ouders hebben een grote verantwoordelijkheid. Beschermen is daar een groot onderdeel van. 

Beschermen en beperken hebben een grote overlap. 

Als je je kind niet begrensd loopt het wel degelijk in 7 sloten tegelijk. Daarom beperken we de tijd dat ze vrij buiten mogen lopen, de kleding die ze dragen, de hoogte van het zakgeld, de tv programma’s die ze mogen kijken, het aantal uur dat ze wakker zijn en het aantal uur wat ze slapen en met wie ze om mogen gaan. 

Maar van hun seksuele vrijheid zou je niets mogen beperken? Ik neem aan dat ze ook geen porno mogen kijken, je ze niet meeneemt naar een parenclub en je zorgt dat ze niet zomaar binnen kunnen lopen als je zelf van je beperkte  seksuele momenten geniet. 

Dan de victim blaming. Het slachtoffer aanspreken op het gedrag is vrij kansloos. De dader(s) naar de redenen vragen ook. De reden is zoals ik eerder al noemde, het puberbrein.

De ouders deze vragen stellen en aanspreken op de opvoeding is de enige juiste aanpak. 

Het programma begon met de vraag of het wettelijk is geregeld dat scholen informatie moeten geven over het onderwerp. 

Met grote  verontwaardiging werd er geconstateerd dat dat niet zo was. 

Pointer loodst de kijker mee naar een mening die volledig van alle logica ontdaan is. 

De scholen zijn verantwoordelijk voor de bescherming van uw kind, de overheid moet dit reguleren, ouders zijn geen volwassenen maar ouderen die het digitale tijdperk niet begrijpen en slachtoffers zijn vrij om hun lichaam te laten zien via internet. 

Waarom is een vraag die een compleet eigen artikel verdiend. Maar wat moeten we hiermee is in minder woorden te omschrijven. 

Vergelijk het met het echte leven. Dat is niet zo heel veel anders dan online leven, en wellicht zelfs minder gevaarlijk in sommige opzichten. 

Je hebt een dochter van 13. (Lees: situatie die voor jou toepasselijk is)

Ze wil uit gaan met vriendinnen, mooie kleding dragen, sexy make up en spannende lingerie dragen. Omdat ze dit allemaal ook bij haar leeftijdgenoten constateert. 

Het is dus de hoogste tijd voor een volwassen gesprek, aangezien de volwassenheid begint te lokken. 

Jij bent ook 13 geweest. Je weet hoe volwassen jij je toen al voelde. En hoe vreselijk het was om te horen dat je ouders bepaalde zaken verboden. 

Tegelijk heb je flink wat extra jaren ervaring opgedaan en ben je achteraf best blij dat ze toen niet alle teugels hebben laten vieren. 

Je kent de verhalen uit je omgeving, waar jonge meisjes in volwassen problemen terecht waren gekomen. 

Omdat je puber niet volledig toerekeningsvatbaar is, weet je dat een compromis te sluiten vaak het gewenste resultaat oplevert. 

Ze mag uit, naar x bar, in de jurk die ze uit koos, met een x budget waar je haar om x uur weer ophaalt. En onder het mom van kijk mij een toffe ouder zijn laat je haar geloven dat je het puur daarom aanbiedt om alle vriendinnen op te halen en weg te brengen. 

Toch? 

Waarom zou dit online anders zijn? 

En als de eerste verkering komt kennismaken? Dan wil je meer weten dan de pubers bereid zijn om in eerste instantie te delen.

Je verteld met nadruk dat seks niet moet. Dat de eerste keer bijzonder zou moeten zijn. En als ze er niet aantoe is, ze het zeker niet moet doen om de ander blij te maken. 

En je beperkt de momenten dat ze met de deur dicht in de slaapkamer “huiswerk” aan het maken zijn. 

Waarom zou dit online anders zijn? 

Denk je ook niet dat online de slaapkamer deur eigenlijk vooral dicht zit? Waarom is het dan geen probleem? 

Daarom; Neem je verantwoordelijkheid. Laat je niet wijsmaken dat de school verantwoordelijk is, dat je een digibete oudere bent, dat je kinderen in alles mag begrenzen behalve seksualiteit en dat naaktfoto’s verzenden van hetzelfde niveau is als een sexy jurk dragen. 

Jij hebt voldoende ervaring, je bent een volwassene, je mag je kind begrenzen en vooral: 

Hou deze verantwoordelijkheid, want door deze bij de overheid te leggen beperk je juist de vrijheid van jezelf, je gezin en de toekomst van je kind. 

kijk hier de volledige uitzending van Pointer over online shaming