Vrijwillig beperkt

Zing je mee? 

Één keer trek je de conclusie….

Vrijheid is een illusie.

Vrijheid is een droom,

Een pakketje schroot,

Met een dun laagje chroom….

In ons land is alles geregeld. Vanaf het moment dat je verwekt bent tot het moment dat je dit leven weer verlaat. 

Je krijgt een bsn, je hebt een contract met alle relevante zorginstanties zoals het consultatiebureau en de huisarts. Daarna staat er een kleuter school, opvang, lagere school, middelbare, een werkgever of een hogere opleiding klaar. Interventie coaches, instellingen voor zieken, ongewensten, hulpbehoevenden, thuiszorg, budgetcoaches, cameratoezicht , belasting controleurs, fraudeteams. 

Je salaris is eerlijk, je verzekeringen betaald als je budget het niet toelaat, woningcoöperaties, verenigingen, sportscholen, abonnementen en de vele ongeschreven regels houden je verder in het gareel.  

Maar het is niet genoeg. Je bent op zoek naar meer gemak, meer veiligheid, meer vrije tijd.

Daarom heb je een telefoon, een tablet, een pc, een smartwatch en een Google nest, en een oneindig aantal apps om je leven makkelijker te maken. 

Nu is je leven zo ver ingeperkt dat je niets meer aan het toeval hebt overgelaten. Je bent veilig.

Want je hoeft geen afspraken meer te onthouden, je deurbel laat je weten wie er aan de deur staat, je koelkast laat weten dat het tijd is om boodschappen te doen, je personal trainer app verteld hoeveel trappen je vandaag moet beklimmen, je lampen dimmen op de juiste tijd zodat je makkelijker in slaap valt, een andere app helpt je om bij te houden hoeveel co2 je hebt bespaart, een andere verteld dat je deze maand al te veel hebt uitgegeven, dat je je dagboek nog moet invullen, dat je de laatste tijd veel negatieve emoties hebt ervaren, slecht hebt geslapen, teveel online bent geweest, oh dan zet ik de schermtijd wel omlaag, opgelost. 

Je leven is nu zo makkelijk, en zo georganiseerd, dat je alle tijd hebt voor het echte leven.

Toch? 

Maandag ga je naar je werk, waar iedere 2,5 uur een zoemer klinkt die je verteld dat je de kantine mag betreden, en de laatste zoemer verteld je dat je weer naar huis mag. 

Google maps verteld je hoe je moet rijden om de files te ontwijken, de benzinemeter verteld je dat je naar de benzinepomp moet, het verkeerslicht verteld je of je mag rijden of moet stilstaan, het bord langs de weg verteld je hoe hard je mag rijden. 

De stickers op de grond van het benzinestation vertellen je waar je moet staan om je geld af te mogen geven. 

Dat heb je braaf gedaan want je wil de benzine betalen , je houdt je telefoon boven het pinapparaat maar ipv een tevreden piepje hoor je een lange ontevreden piep die je stresshormonen wakker schudden. Onvoldoende saldo. 

De bediende kijkt je aan met een blik die je niet kunt waarderen. Het impliceert dat jij er ‘zo één’ bent. 

Je voelt je verplicht om een excuus te stamelen, of een grap te maken om de spanning te verlichten. 

De ogen van de mensen achter je prikken geërgerd in je rug. Gelukkig kun je met je bankieren app snel wat geld overmaken naar de juiste rekening. ‘Toch handig hè?’ zeg je triomfantelijk. Niemand reageert. 

Thuisgekomen zie je dat je ‘hallo vers’ pakket is bezorgd, speciaal afgestemd op de behoeftes van jouw gezin. 

Je leest in de instructies wat je met de doos moet doen, en maakt het gerecht wat je is opgedragen. 

De laatste stap is de gevulde schaal in de oven zetten. Je kijkt op het instructieblad en ziet dat je bent vergeten om de oven voor te verwarmen. 

In een vlaag van spontane rebellie besluit je om de bereidingstijd aan te passen met het aantal minuten die je eigenlijk had moeten gebruiken om een lege oven aan te hebben. 

Nu moet je alleen nog even het afval scheiden en in de juiste prullenbak gooien. Gelukkig heb je stickers op de deksels van je vierdelige afvalemmer geplakt. Rood voor restafval, wit voor papier, groen voor de gft en blauw voor plastic. 

Lekker duidelijk. 

Er trilt iets aan je pols. Je kijkt ernaar en ziet de melding dat morgen de groene container aan de straat moet worden gezet. Je maakt een mentale notitie maar op hetzelfde moment gaat de deurbel. Je kijkt op het scherm naast de waterfilter om te zien wie er aan de deur staat. Het is je tante. Je stemming daalt met 36 graden en het liefst zou je haar willen negeren. Maar dat is niet netjes, ze heeft vorige week immers op je driejarige peuter gepast toen je er achter kwam dat het de laatste dag van de maand was en je wel moest gaan hardlopen omdat je anders omlaag zou gaan in de ranglijst van de app die je vrienden ook gebruiken om hun bereikte doelen in te delen. 

Dus; ‘hoi tante! Wat een verassing! 

Je luistert geduldig naar haar redenen om onaangekondigd langs te komen. Tot de oven begint te piepen en je mag opstaan om te doen wat dit gepiep van je verlangt. 

Je tante is achter je aangelopen. ‘ Zo dat ziet er goed uit’, waarna je trots verteld over hoe het gerecht is samengesteld. En je krijgt een bewonderende blik als waardering voor jouw kookkunst. 

Je partner en jullie driejarige smurf komen via de achterdeur naar binnen. ‘Schoenen vegen!’ roep je uit gewoonte. Waarna de standaard begroetingen worden uitgewisseld samen met de afgesproken tekenen van interesse. 

Natuurlijk nodig je tante uit om mee te eten, je kunt haar moeilijk wegsturen. Omdat het eigenlijk een recept is voor drie personen, gooi je de airfryer aan zodat je smurf patatjes kan eten en er genoeg is voor iedereen. ‘Schat hoe lang moeten die zoete aardappel frieten in de airfryer?’ 

‘Geen idee, 200 graden 12 minuten?’ 

Waarna je de verpakking bekijkt voor instructies en doet wat je wordt opgedragen door de verpakking. 

Iedereen schuift aan en je pakt de afstandsbediening om de televisie in de keuken aan te zetten. 

Waarna je je telefoon erbij pakt, om de enpejoo-app te openen en met het journaal de kauw geluiden enigszins probeert te versmoren. 

Je krijgt een geïrriteerde blik van de één en een verbaasde van een ander. Maar je doet alsof je het niet merkt. Dat je je tegenwoordig in steeds grotere mate ergert aan de eetgeluiden die je partner produceert weet je wel, maar je schuift die feitelijkheid weer snel aan de kant. Je durft eigenlijk niet toe te geven hoe erg het is, en al helemaal niet hardop uit te spreken, om confrontaties te vermijden. 

Na het eten gaat tante dan eindelijk weer naar huis. Maar van rusten is nog geen sprake. Er piept weer iets, ditmaal om je te laten weten dat het tijd is om je calorieën dagboek in te vullen. Tegelijk zie je dat er 6 e-mails zijn binnen gekomen en er 15 reacties op je hilarische doch diepzinnige Facebookpost zijn geplaatst. 

Je dagboek doe je straks besluit je zelf, en verdwijnt voor drie kwartier langer dan je van plan was in Facebook land. 

‘Wijntje?’ 

Je bedankt er vriendelijk voor; ‘Lief van je schatje maar ik ben bezig met de “no % challenge”  deze maand’.

Die je gelijk gaat invullen. 

Je ziet tot je grote ergernis dat drie van je vrienden zijn afgehaakt, het feit dat jij net nog je ijzeren wil hebt getoond door nee te zeggen tegen een poging tot samen ontspannen maakt je ergernis nog een stukje groter. 

Dus ga je naar Twitter om dat te ventileren. 

Maar helaas, je mag er niet op. 

Er is verdachte activiteit op je account gedetecteerd door het algoritme.  Je moet eerst je telefoonnummer verifiëren. Nadat je dat hebt gedaan, krijg je te zien; Je account is voor de duur van 76 uur geblokkeerd vanwege het schenden van de Twitter regels. Met daarbij de tweet die je vanmiddag had geplaatst in een poging actueel en kritisch te zijn. 

Op dat moment wil je je apparaat het liefst tegen de muur smijten maar beheerst je omdat het nu eenmaal geen pocket line swing meer is die terug stuitert. 

Je verbijt je frustratie. 

‘ Heb je er aan gedacht dat we morgen een afspraak hebben met de therapeut van smurf?’, klinkt het vanuit de woonkamer. 

‘ Jahaaaa’ 

‘ Nou dat kan ook wel ff normaal toch?’ 

Jij reageert, en het mond uit in een heftige discussie op gematigd volume. 

De dag loopt op zijn einde. Tandenpoetsen, flossen, lenzen uit, plassen, omkleden in je nachtoutfit en eindelijk liggen jullie samen in het echtelijke bed. 

Je friemelt wat aan je wederhelft en na de gebruikelijke bezwaren als ‘ ik ben moe, ik wil slapen, laat me met rust’, maken jullie allebei de bewuste keuze om de adviezen voor een goed huwelijk uit de ‘Jessica’ toch maar op te volgen en zin te maken met een wat minder gehaast voorspel en de bijbehorende knuffels achteraf. 

De volgende ochtend wordt je weer gewekt door de wekker. Je ambi-light was wel al een tijdje aan zijn ochtend cyclus bezig maar dankzij je oogmasker heb je dat kunnen negeren. 

Je rolt uit bed, en opent de app voor ochtend meditatie en yoga nadat je de wekker het zwijgen op hebt gelegd. 

De app meldt dat er geen connectie met je smartwatch gemaakt kan worden. 

Waarna je je beseft dat je vergeten bent om deze aan de lader te leggen en deze leeg en uit is. 

Je baalt want nu is de slaap-registratie onderbroken en heb je weer geen correct overzicht deze maand. 

Plichtsgetrouw ga je op de weegschaal staan. En die heeft geen goed nieuws voor je. Hij kan geen contact met je smartwatch maken. 

‘Dan maar niet’, denk je heel opstandig, waarna je onder de douche springt waar je de rest van je hygiënische plichten afhandelt. 

Je energiebesparing app laat je weten dat je dit jaar al 9 euro hebt bespaart door je doucheroutine te verkorten. 

En met gezonde tegenzin begeef je je een verdieping lager. 

Smurf zit voor de tv naar een bijzonder hallucinant tafereel te kijken, en als je wat langer kijkt ziet het er eigenlijk niet heel smurfvriendelijk uit. 

‘Zit je op mijn account?’ 

Geen reactie

‘Zit smurf op jouw account?!’ 

Een onverstaanbaar antwoord klinkt uit de achtertuin.

Je vist de dreumes voor de tv vandaan, en parkeert hem aan de keukentafel. 

Het koffie apparaat laat weten dat hij zijn programma heeft doorlopen en je neemt het kopje onder de machine vandaan. 

Je doet er wat biologische rietsuiker en amandelmelk in, een herinnering aan vroeger verschijnt uit het niets; Vroeger bij oma op de boerderij , de gezellige keukentafel waar altijd een kan verse volle romige melk bij het ontbijt op tafel stond. Je eerste kennismaking met koffie als genotsmiddel. Het tovert een glimlach op je gezicht. 

Die snel verandert in een grimas zodra je de eerste slok koffie naar binnen giet. 

De vaatwasser begint te piepen, waarna je deze zo snel mogelijk opent, wat een ****- geluid maakt dat ding toch. 

Waarna er een volgende pingel uit de badkamer klinkt, de wasmachine. 

Je loopt er naartoe en trekt zoals altijd vergeefs aan het deurtje. De wasmachine ontgrendeld pas vijf minuten nadat hij heeft laten weten dat hij klaar is met wasmachinen. 

Het ontbijt is verre van gezellig. Een discussie op vriendelijke toon ontwikkeld zich over de vraag waarom smurf op wiens account naar YouTube had zitten koekeloeren. Smurf smeert ondertussen zijn kleding onder de Fairtrade bananen puree, jullie beider telefoons piepen opeenvolgend om je te herinneren aan de afspraak met Smurf’s therapeut. 

Daar aangekomen glimlachen jullie naar de andere aanwezigen in de wachtkamer. ‘Morgen’ klinkt het in koor, op gedempte toon, jullie reproduceren deze klanken op een iets lager volume.

Als jullie op gepaste afstand een plek hebben gevonden begint iedereen compulsief het moment van connectie ongedaan te maken, op de momenten dat één van de aanwezige smurfen iets doet wat een vriendelijke en een zo-hee-wat-slim-van-je-smurf blik vereist na. 

‘Had je eigenlijk de container buiten gezet?’ 

‘Oh moest dat vandaag?’ lieg je, ‘Die app heeft de laatste tijd wel vaker kuren’.

Je verveelt je en kijkt krampachtig niet op je telefoon. In een uiterste poging deze drang te onderdrukken kijk je naar de klok op de grote tv en ziet dat het al 10 minuten na de afgesproken tijd is. Vervolgens lees je alle coronaregels op hetzelfde scherm, die worden afgewisseld met tips voor een gezonde geest. 

Je hebt de tekst al een keer of 6 eerder gelezen bij je vorige bezoeken, dat feitje gaat echter aan je voorbij in de hoopvolle verwachting dat er iets op het scherm zal verschijnen wat je interesse zal wekken en je verveling kan verdrijven. Het is ook een stuk makkelijker om zo de andere aanwezigen beleefd te negeren. 

Eindelijk komt de therapeut de kamer uit gelopen , keuvelend met haar collega’s, ze lachen en zetten hun mokken op het kleine aanrecht bij het koffieapparaat. 

Waarna ze dan eindelijk haar hoofd richting jullie draait. 

‘Familie smurf? Kom verder’ 

‘Willen jullie iets drinken?’ 

Smurf gooit roet in het eten door heel hard ‘sjokiemel!’ te gillen. 

Smurf krijgt zijn zoetigheid, en de therapeut verteld dat het niet de bedoeling is om smurf te manipuleren met chocomelk. ‘Kinderen drinken alles, ook gewoon water, als jij het maar positief weet te verkopen’.

Met lede ogen zie je aan hoe je partner enthousiast knikt, niet omdat ze de woorden beaamt, maar  om de therapeut op haar hand te krijgen. En je weet dat jij weer de boeman in het verhaal gaat worden. 

‘Hoe gaat het met jóú?’ 

Die woorden halen je uit je dagdromen. 

Je hoort jezelf vertellen hoe goed het gaat, wat er allemaal is verbetert, gecombineerd met nadruk op de doelen die jij hebt weten te bereiken. 

En je vergeet niet eens om ook te vermelden wat je wederhelft voor positieve zaken heeft gecreëerd.

Onderweg naar huis, galmt deze vraag door je hoofd. 

Hoe gaat het me …. 

Gelukkig koppelt je smurf op dat moment per ongeluk zijn telefoon met je autoradio en galmt er vrolijk door de auto; ‘..met twee woorden, stel je netjes voor, eet zoals het hoort,..’ 

Als vanzelf verandert de kilte in gezelligheid en schreeuwen jullie een beetje vals maar wel in koor: ‘En zeg u! U! U,u….”