‘Wat vroeger traumatisch was, is nu geen krantenkop meer waard”
Een uit het leven gegrepen verhaal van een vrouw die met grote verbazing naar het heden kijkt.Over hoe de breuk met haar ouders, anno 2021 de norm lijkt te zijn geworden.
Een meisje van 13 jaar oud.
Ze had al een heel leven achter de rug. Haar ouders hadden al lang voor haar geboorte besloten dat haat een betere aanpak was dan liefde.
Zij dronk, veel te veel, en hij ging wekenlang van huis, fietsen op de racefiets, om de giftige situatie te ontvluchten.
Na haar geboorte veranderde er weinig, van een veilig liefdevol gezin was geen sprake.
Gelukkig besloten ze na haar 7e verjaardag uit elkaar te gaan.
Althans gelukkig….
Moeder nam haar mee naar een nog veel slechtere omgeving, waar geweld zoals ze nog niet eerder had meegemaakt haar nieuwe normaal werd.
Vader vocht 3 jaar om zijn dochter thuis te brengen. Een uiteindelijk wist hij haar te redden van deze huiselijke hel.
Alles goed en wel, het meisje werd ouder, en de littekens lieten van zich horen.
Ze raakte de weg kwijt, haar vader ook, die liet de verantwoordelijkheid aan God over. Dat was makkelijker dan verantwoordelijkheid te tonen voor de gedane schade.
Ze belandde op straat, haar beide ouders wisten er van maar hadden andere dingen aan hun hoofd. Drank, sex, gokken en God kwamen vóór zorgzaamheid.
Op een dag, na maanden op straat geleefd te hebben, vluchtte ze naar het huis van haar vader.
Hij was nu hoofd van een nieuw gezin.
Godsvrucht, dienstbaarheid, en zedelijkheid waren de peilers van zijn nieuwe leven.
Ze belde zenuwachtig aan, en toen hij de deur opende zei ze,
“Ik kan niet meer pa! Help me alsjeblieft?
Haar vader deed zoals hem in de kerk was geleerd, en nam haar in huis, net als in het verhaal van de verloren zoon.
Echter, het meisje, beschadigd en verward kon niet wennen aan het christelijke regime.
Ze wist niet of ze in God geloofde, en de strenge regels gaven haar het gevoel een stuk vrijheid in te leveren in ruil voor bescherming. Dit nieuwe normaal voelde vreemd, onbekend en onprettig. Dat liet ze haar vader meerdere malen weten. Niet altijd op de beste wijze, maar wat kun je verwachten van een kind.
Haar vader zag het met lede ogen aan.
En hij bad tot, smeekte aan God om een goed mens van haar te maken.
Op een dag, na een maand of 6 allebei ongelukkig samen te hebben geleefd, was voor vader de maat vol.
“Je brengt de duivel in dit huis! Je weigert je te gedragen zoals het hoort, en je weigert om naar me te luisteren.
Ik heb het geprobeert, getolereerd, maar ik moet ook aan de andere gezinsleden denken. En omdat zij wel godsdienstig leven kies ik voor hen.
Hier heb je 100 gulden, pak je spullen, ik wil je niet meer zien.
God zal je bijstaan, pas als je zijn pad weer bewandelt ben je hier weer welkom.
De 13jarige keek er niet van op. Ze was de afwijzing na alle jaren van ellende wel gewend.
Pas toen ze haar leven zelf op de rit kreeg, en haar verhaal wel eens aan anderen vertelde, besefte ze dat haar jeugd niet normaal was geweest.
“Dat soort dingen zie je alleen in films” , was een reactie die ze vrijwel standaard kreeg.
Men kon haast niet geloven dat ouders de band met hun kind zo makkelijk konden verbreken.
Het meisje, nu een dame, kijkt tegenwoordig met verbazing rond naar de wereld om zich heen.
Want haar verhaal, is niet schokkend meer.
Ouders, vrienden, familie om haar heen, nemen afscheid van elkaar. Alsof de band die zij nooit heeft gehad, maar altijd met begeerte bekeek, nooit heeft bestaan.
Haar ervaring is niet meer uniek, maar in heden, het nieuwe normaal.
Kijk zelf maar… ⤵️
Educratie 